De pecannoten met de Latijnse benaming carya illinoinensis vonden zijn oorsprong in het zuiden van de Verenigde Staten en het noorden van Mexico in de zestiende eeuw. De boom groeide in het wild en er bestond nog geen naam voor deze noten. De pecannoten vormden in die tijd een belangrijke schakel in het dieet van de indianen.
In het begin van de achttiende eeuw schreef een timmerman op een Frans schip, dat de indianen langs de Mississippi rivier drie verschillende soorten walnoten hadden. Eén ervan was even groot als een duim en smaakte lekker. De Spanjaarden noemden het ‘een soort walnoot’. Vervolgens maakten de Fransen er ‘la pacanière’ van. Hieruit is uiteindelijk de naam pecannoot ontstaan.
De Amerikaanse presidenten George Washington en Thomas Jefferson waren grote fans van pecannoten.
Pecannoten zijn noten, die aan een bladverliezende 40 tot 50 meter hoge pecanbomen groeien. De bomen kunnen 25 meter breed worden. De noten behoren tot de okkernotenfamilie.
De bladeren van die boom zijn afwisselend opgesteld en kunnen 30 tot 50 cm lang zijn. Aan de boom groeien langwerpige, ovale tot cilindervormige nootvruchten. De vruchten hebben een roodbruine kleur met donkerbruine strepen. De nootvrucht lijkt veel op het uiterlijk van de walnoot en is gegroefd.
Het groeiproces duurt 10 tot 12 jaar, voordat de boom redelijk produceert. Op den duur worden deze bomen groot en zwaar. Ze wortelen dan zeer diep in de grond. Daardoor zijn ze uiteindelijk minder gevoelig voor droogte.
De pecannoten zitten in groepen van vier bij elkaar in een groene schil. De pecannoten bloeien in april/mei met mannelijke katjes en kleine trossen vrouwelijke bloemen aan de uiteinden van de scheuten. De langwerpige, gladde noten rijpen in oktober, waarbij de groene schil openbarst. Door aan de boom te schudden vallen de noten eruit.
Pecannoten groeien oorspronkelijk in het zuiden van de Verenigde Staten en in het noorden van Mexico. Het beste klimaat voor de pecanboom is een tropisch of sub-tropisch klimaat. De boom groeit goed bij een vochtige bodem dichtbij rivieren. Sommige soorten pecanbomen kunnen ook in het gematigd maritiem zeeklimaat van Nederland overleven.
Hoofdproducent van de pecannoten zijn nog altijd de Verenigde Staten. Dit vindt met name plaats in de staten Californië, North Carolina, Texas en Georgia. De Verenigde Staten zorgen voor 80% van de wereldproductie van 150.000 tot 200.000 ton per jaar. Naast de Verenigde Staten worden de pecanbomen nu ook in Spanje, Australië, Israël en Zuid-Afrika gekweekt.
De pecannoten productie is nogal afhankelijk van het weer. De pecannoten zijn gevoelig voor droogtes, zoals in het zuiden van de Verenigde Staten. Niet alleen de totale productie neemt dan af, ook de grootte van de noot wordt dan minder.
De pecannoten bevatten 75% vet en 10% eiwit. Het vet bestaat uit een hoog gehalte onverzadigde vetzuren. De noten bevatten van nature veel vitaminen en mineralen. Deze zijn onder andere A, verschillende vitaminen B, C en E respectievelijk mangaan, fosfor, ijzer, zink, magnesium en calcium.
Pecannoten zorgen voor een goede weerstand, prostaat, een goede werking van het zenuwstelsel alsmede de ontwikkeling en groei van de hersenen.
Ze geven veel energie voor langere tijd. Pecannoten hebben tevens extra voordelen. Ze beschikken over geneeskrachtige eigenschappen, die ziekten kunnen voorkomen en bestrijden, zoals hart- en vaatziekten, haaruitval en obesitas. Onderzoek heeft inmiddels aangetoond, dat het regelmatig eten van pecannoten het cholesterolgehalte in het bloed verlaagt.
De noot is erg populair in de Verenigde Staten. Er wordt een traditionele taart van gemaakt, de “pecanpie”. Vanwege de zoete smaak kunnen de pecannoten ook goed in vleesgerechten, salades en gevogelte verwerkt worden.
Voor het gebruik in gebak, ijs, snoep of taart kunnen de kant-en-klaar geschaafde, geroosterde of gezouten pecannoten gebruikt worden. Pecannoten kunnen ook als een lekkere aanvulling zijn in vruchtensalades.
Pecannoten kunnen tevens gebruikt worden ter vervanging van vlees in de vegetarische keuken.